Ο διεθνής ανταγωνισμός, ο οποίος περιλαμβάνει τη σύγκρουση Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου – Γερμανίας, εκδηλώνεται σε μικροκλίμακα και στην Ελλάδα. Η πολιτική ζωή του τόπου έχει προσλάβει τα εξής χαρακτηριστικά: Κατακερματισμός των παραταξιακών δίπολων του παρελθόντος, πολυδιάσπαση του πολιτικού συστήματος σε πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες δεν μπορούν να σχηματίσουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις, πρόσδεση των πολιτικών φορέων στα ξενικά συμφέροντα που αναπτύσσονται στο ελλαδικό χωροταξικό πλαίσιο και πλήρης απoϊδελογικοποίηση.
Στην παρούσα συγκυρία δυνάμεις, προσδεδεμένες στο άρμα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής που υλοποιείται στην Ελλάδα ή εξαρτημένες από την πολιτική του Βερολίνου που εφαρμόζεται στη χώρα μας και σε ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό χώρο είναι έτοιμες να συνδράμουν στην ενίσχυση ενός νέου πολιτικού φορέα, ο οποίος φημολογείται ότι θα κινείται μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και φιλελευθερισμού, ότι θα εκφράζει τις πολιτικές δυνάμεις που λεγόμενου «πολιτικού Κέντρου», ότι θα έχει φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό και ότι θα υπερασπιστεί τη «χαμένη τιμή» του αστικού κόσμου ή των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Για τον δυτικό κόσμο, τον οποίο τόσο συχνά επικαλούνται οι θιασώτες του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού», του διαχρονικού «ανήκομεν εις την Δύσιν», για το ευρωπαϊκό κατεστημένο, αλλά και για τους Αμερικανούς, η Ελλάδα υφίσταται ως γεωγραφικός χώρος ή πεδίο άσκησης γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής, αλλά όχι φυσικά σαν πεδίο άσκησης ανεξάρτητης εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής από τους Έλληνες. Η Ελλάδα υπάρχει για τη Δύση, ως χώρος ή ως έννοια, ως ελληνικό "πνεύμα", αλλά δεν υπάρχουν οι Έλληνες. Στη διάρκεια της επανάστασης του 1821 και μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους το 1830, οι αντιθέσεις των τριών τότε μεγάλων δυνάμεων, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, εκδηλώθηκαν και στον ελλαδικό χώρο. Η ίδρυση του αγγλικού, του γαλλικού και του ρωσικού κόμματος είναι ενδεικτική της ξενοδουλείας που χαρακτήριζε πάντοτε την ελληνική πολιτική ζωή. Ο Βρετανός Πρέσβης στην Αθήνα σερ Έντμοντ Λάιονς δήλωνε το 1841 ότι «Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει είτε αγγλική, είτε ρωσική. Και αφού δεν πρέπει να γίνει ρωσική, είναι ανάγκη να γίνει αγγλική».
Η ελληνική πολιτική ζωή, από τότε που τα ξενικά συμφέροντα εγκατέστησαν τον Βαυαρό Όθωνα και την αντιβασιλεία στην Ελλάδα (και πριν κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης), πάσχει από το σύνδρομο της εξάρτησης. Ο Μακρυγιάννης απευθυνόμενος στους Ευρωπαίους έλεγε από τότε «Μπαλαρίνες μας καταντήσατε» και δεν είχε άδικο. Οι εξαρτημένες πολιτικές δυνάμεις, δίνοντας προτεραιότητα πάντοτε στα ξενικά συμφέροντα και ποτέ μα ποτέ στην εθνική ανεξαρτησία και στη λαϊκή κυριαρχία ώστε ο λαός μας να γίνει αφέντης στον τόπο του, αποτελούν έναν από τους διαχρονικότερους παράγοντες που διατήρησαν την Ελλάδα σε καθυστέρηση, σε σχέση τουλάχιστον με τον «Δυτικό κόσμο» που οι λεγόμενες "αστικές πολιτικές δυνάμεις" εξιδανικεύουν. Η ξένη εξάρτηση του αστικού πολιτικού συστήματος της χώρας, της διαχρονικά ξενόδουλης δεξιάς και του απολιτίκ εξαρτημένου, επίσης, από τα ξένα συμφέροντα "πολιτικού Κέντρου" οδήγησε σε σειρά από καταστροφές: Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, Εθνικός διχασμός, Μικρασιατική Καταστροφή, Δεκεμβριανά, εμφύλιος πόλεμος, μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς, δικτατορία και προδοσία της Κύπρου. Οι αναδιατάξεις και αναπροσαρμογές των διεθνών ανταγωνισμών υπήρξαν διαχρονικά πολλές και είναι ιστορικά ευδιάκριτες. Η Ελλάδα από τη βρετανική σφαίρα επιρροής, πέρασε στην αμερικανική και τώρα η Γερμανία θέλει να εντάξει τη χώρα μας στη δική της σφαίρα επιρροής.
Η Ελλάδα μέχρι τη γενικότερη εφόρμηση των γερμανικών συμφερόντων στην εσωτερική πολιτική κατάσταση και στις οικονομικές υποθέσεις της χώρας μας ήταν ένα αμερικανικό προτεκτοράτο. Προτεκτοράτο με λίγα λόγια είναι ένα κράτος, του οποίου τις εξωτερικές του υποθέσεις διαχειρίζεται κάποιο άλλο κράτος ισχυρότερο. Σήμερα η Ελλάδα μεταβάλλεται από αμερικανικό προτεκτοράτο σε γερμανική αποικία, δηλαδή ο βαθμός εξάρτησης από τα ξένα συμφέροντα μεγιστοποιείται. Συνεπώς δεν ήταν ποτέ δυνατόν τα γερμανικά συμφέροντα να μην αναζητήσουν τον πολιτικό τους βραχίωνα, δηλαδή τις πολιτικές δυνάμεις ή την πολιτική δύναμη, τα τμήματα εκείνα του παραδοσιακά ξενόδουλου αστικού πολιτικού συστήματος, το οποίο θα αποτελέσει τον πολιτικό βραχίονα του γερμανικού πολιτικού κατεστημένου και της επιχειρηματικής ελίτ της Γερμανίας. Τα ξένα συμφέροντα αντιλαμβάνονται τη βασικότερη παθογένεια των ελληνικών πολιτικών φορέων, η οποία προσλαμβάνει διαχρονικό χαρακτήρα και χαρακτηριστικά καθεστώτος στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας είναι η εξής: Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, δεν ήταν ποτέ δυνατόν να αναπτυχθούν, να δραστηριοποιηθούν και να λειτουργήσουν με τρόπο είτε αυτόνομο, είτε, πολύ περισσότερο, ανεξάρτητο. Φθάνοντας στο σήμερα οι πολιτικές δυνάμεις και συνιστώσες οι οποίες θα συγκροτήσουν το «γερμανικό κόμμα» (όπως έχει αποκαλύψει το Periodista (ΕΔΩ) είναι καθορισμένες, γνωστές και ευδιάκριτες. Θα τις εντοπίσει κανείς στο κυβερνητικό στρατόπεδο, δηλαδή εντός της τρικομματικής κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά. Υποστηρικτικοί πυλώνες του εν σημερινού κυβερνητικού σχήματος, ένα μέρος του οποίου θα μεταξελιχθεί στο γερμανικό κόμμα, είναι συγκεκριμένες εκδηλώσεις της εγχώριας τραπεζοκρατίας, της επιχειρηματικής ελίτ, της μιντιοκρατίας, της λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης και φυσικά του εφοπλιστικού λόμπι.
Το κατεστημένο, είτε αφορά στα τμήματα του εκείνα τα οποία τάσσονται ανοικτά υπέρ του γερμανικού παράγοντα και της καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής, είτε αφορά σε εκείνα που φορούν τον «αντιμνημονιακό» μανδύα προχωρούν σταδιακά, με αργό, αλλά σταθερό τρόπο σε μία διαπίστωση: Στην Ελλάδα θα συγκρουστούν μεσοπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα δύο αντίπαλοι πολιτικοί πόλοι, οι οποίοι δεν θα προσδιορίζονται από τις ιδεολογικές καταβολές, τις πολιτικές πλατφόρμες, τα πολιτικά και οικονομικά προγράμματα, αλλά από την γεωπολιτική τους τοποθέτηση, με βάση τους υπερεθνικούς και διεθνείς οικονομικούς, γεωστρατηγικούς, γεωπολιτικούς και πολιτικούς ανταγωνισμούς, οι οποίοι αναπτύσσονται. Αντικειμενικός σκοπός αυτής της προσέγγισης δεν είναι άλλος από την αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής αντιπαράθεσης, ώστε η εσωτερική πολιτική κατάσταση να ενταχθεί για τα καλά στην εκδήλωση της υπερεθνικής σύγκρουσης και των αντιφάσεων του καπιταλισμού. Επιδιώκουν κάποιοι κύκλοι, με σταθερό τρόπο, την κυριαρχία δύο αντίπαλων πολιτικών πόλων, δύο διαφορετικών πολιτικών παρατάξεων στην Ελλάδα: Μίας γερμανικής και μίας αμερικανικής. Μάλιστα θεωρούν ότι η επικράτηση του Μπαράκ Ομπάμα στις πρόσφατες εκλογές για την ανάδειξη Προέδρου στις ΗΠΑ, ανοίγει το δρόμο για μία αντιπαράθεση με τέτοια χαρακτηριστικά, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλα κράτη. Μάλιστα γραφίδες του κατεστημένου που "προτιμούν να σωθούν έστω και σε δόσεις" εισηγούνται ξεδιάντροπα την υποταγή στο γερμανικό κατεστημένο, επειδή όταν "τσκαώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια" (Οι πατριωτικές κορώνες από lifestyle εκπομπές της παρακμής είναι εύκολες, αλλά ευτυχώς ο πατριωτισμός φαίνεται στην πράξη). Εμμονή σε αυτού του είδους τα σχέδια που καταστρώνονται επί χάρτου, δηλαδή της αντιπαράθεσης ενός γερμανικού παραταξιακού πόλου με έναν αντίστοιχο αμερικανικό, δείχνουν για παράδειγμα, όχι μόνο τα γερμανόφιλα εγχώρια πολιτικά και οικονομικά κέντρα, αλλά και πολιτικοί, επιχειρηματικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι, οι οποίοι χαρακτηρίζονται μεν από αντιγερμανισμό, αλλά υποστηρίζουν ήδη από τα μέσα του 2010 την έξοδο της χώρας από την ζώνη του ευρώ και την διασύνδεση του νέου εθνικού νομίσματος με το δολάριο. Σε αυτή τη βάση οραματίζονται μία Ευρώπη διασπασμένη: Ένα βόρειο τμήμα το οποίο θα ελέγχεται ως σφαίρα επιρροής από το Βερολίνο και το οποίο είτε θα έχει ως νόμισμα το ευρώ ή το Μάρκο και έναν ευρωπαϊκό νότο ή μία ευρωμεσογειακή Ένωση, η οποία αν δεν καταφέρει να ενταχθεί ολοκληρωτικά στη ζώνη του δολαρίου, τότε τα εθνικά της νομίσματα σίγουρα θα βρίσκονται σε ισοτιμία απευθείας με το δολάριο. Το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να αξιολογήσει αν η διασύνδεση με το δολάριο θα έχει θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα, αλλά καταγράφει τις τάσεις. Πάντως σε κάθε περίπτωση και αυτή η τάση, η οποία έχει βρει εδώ και καιρό απήχηση σε συγκεκριμένα τμήματα του πολιτικού – επιχειρηματικο – δημοσιογραφικού συμπλέγματος συμφερόντων, καταστρώνει πολιτικά σχέδια με γνώμονα την εξάρτηση από τα ξενικά πολιτικά και οικονομικά κέντρα, που στην προκειμένη περίπτωση περιλαμβάνουν, πέραν από τη Γερμανία, περιλαμβάνουν την Ουάσιγκτον και κάποιους αμερικανικούς τραπεζικούς κολοσσούς.
Ο πόλεμος συμφερόντων ανάμεσα σε Ουάσιγκτον και Βερολίνο έχει αναμφισβήτητα εκδηλωθεί. Στην Ελλάδα, μετά την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου την χώρα έχει κυβερνήσει μία φιλογερμανική τρόικα, συνέχεια του λεγόμενου "Κύκλου της Φρανκφούρτης" (Δείτε ΕΔΩ): Ο Κώστας Σημίτης, ο Λουκάς Παπαδήμος και ο Γιάννης Στουρνάρας. Ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ενώ αρχικά είχε υψώσει την «αντιμνημονιακή» παντιέρα και έδειχνε να είναι διατεθειμένος να «παίξει» με τα αμερικανικά συμφέροντα, τελικά επέλεξε άλλο στρατόπεδο δικαιώνοντας την παράδοση των γερμανόφιλων πολιτικών οι οποίοι τάσσονται με το ... λόμπι της κατάργησης στην πράξη της εθνικής κυριαρχίας και της καταστροφής: Τάχθηκε με την πλευρά του Βερολίνου και της Άνγκελας Μέρκελ. Αυτή η μεταστροφή δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση, καθώς όπως αναφέρουν μυημένοι στα κλειστά σαλόνια των πολιτικών αποφάσεων (και όχι των κυβερνητικών): «Υπάρχουν σκοτεινά σημεία από τα παρελθόν, από τη δεκαετία του 1990, τα οποία θα έρθουν στο φως μελλοντικά και θα λύσουν πολλές απορίες». Αν στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ είχε επικρατήσει ο Μιτ Ρόμνεϊ, τότε είναι βέβαιο ότι οι ΗΠΑ θα εισέρχονταν σε μία νέα εποχή εσωστρέφειας σε ότι έχει να κάνει με τις κεντρικές πολιτικές και στρατηγικές κατευθύνσεις που θα έδινε η Ουάσινγκτον στην εξωτερική της πολιτική, δηλαδή στη διπλωματία, στην οικονομική διπλωματία και στον στρατιωτικό τομέα, αποσύροντας τμήμα των συμφερόντων τους από διάφορες περιοχές σε πλανητικό επίπεδο, μεταξύ των οποίων θα βρισκόταν και η Ελλάδα. Εξ’ ου και η ανησυχία που εξέφραζαν σε ιδιωτικές συζητήσεις Αμερικανοί αξιωματούχοι και παράγοντες περί αποχώρησης της αμερικανικής επιρροής από την Ελλάδα και ολοκληρωτικής εφόρμησης του γερμανικού παράγοντα στην Ελλάδα (Διαβάστε ΕΔΩ).
Οι Γερμανοί εκτός από την μετατροπή της Ελλάδας στην πρώτη Ελεύθερη Οικονομική Ζώνη της Ευρώπης, θέλουν να θέσουν κάτω από ασφυκτικό έλεγχο την ελληνική πολιτική ζωή και το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Επιδιώκουν να χειραγωγήσουν ολοκληρωτικά τον κοινοβουλευτικό βίο και τις κοινοβουλευτικές ομάδες. Οι πρόσφατες ψηφοφορίες τόσο για το λαοκτόνο μνημόνιο ΙΙΙ, όσο και για τον προϋπολογισμό προκάλεσαν έντονη ανησυχία στο Βερολίνο. Για αυτόν τον λόγο καταστρώνουν σχέδια υλοποίησης ενός Αρμαγεδδώνα μεταβολών στο θεσμικό πλαίσιο, προκειμένου να αποφευχθούν όταν χρειαστεί διαρροές στις κοινοβουλευτικές ομάδες, οι οποίες θα υποστηρίζουν τα γερμανικά συμφέροντα. Αντικειμενικός σκοπός είναι η επιβολή αρραγών κοινοβουλευτικών μετώπων, στο πλαίσιο των οποίων με θεσμικό τρόπο θα χειραγωγείται η ψήφος του βουλευτή και η βούληση του βουλευτή θα υπόκειται στην κομματική πειθαρχία, με το επιχείρημα ότι το πολιτικό πρόγραμμα της παράταξης ή του κόμματος υπερβαίνει σε ισχύ την ελεύθερη γνώμη του βουλευτή.
Ενώ, όμως, οι δυνάμεις, πολιτικές και κοινωνικές, που θα συγκροτήσουν το «γερμανικό κόμμα» του μέλλοντος είναι λίγο έως πολύ γνωστές, μένει να μάθει κανείς ποιες θα είναι οι πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες θα συγκροτήσουν το «αμερικανικό κόμμα». Ελλείψει τέτοιων στοιχείων κάποιοι πολιτικοί κύκλοι, δήθεν αντιμνημονιακοί, επιχειρούν να εγκλωβίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μία τέτοια συζήτηση κάνοντας λόγο για «φιλοαμερικανική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ» ή για απευθείας διασύνδεση με την Ουάσιγκτον. Η αλήθεια είναι ότι η πρεσβεία των ΗΠΑ παρακολουθεί πολύ στενά και με ιδιαίτερα μεγάλο ενδιαφέρον τη δραστηριότητα και τις πολιτικές πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και τα μοντέλα διακυβέρνησης και άσκησης οικονομικής πολιτικής που επεξεργάζοντι. Αλήθεια είναι επίσης ότι υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας, οι οποίοι περιορίζονται σε θεσμικό επίπεδο και σε ανταλλαγή απόψεων. Μέχρι και … Αμερικανούς – επικοινωνιολόγους – φαντάσματα έχουν ανακαλύψει, ώστε να «πουλήσουν» ιστορίες περί σταδιακού μετασχηματισμού, ενός πολιτικού φορέα της Αριστεράς που δεν έχει ακόμη ανασυγκροτηθεί σε ενιαίο πολιτικό φορέα, σε πλατφόρμα εκδήλωσης των αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα (Όχι κανένας Αμερικανός επικοινωνιολόγος δεν κανόνισε τη συνέντευξη στο CNN και αυτό το Periodista το γνωρίζει από πρώτο χέρι). Αυτή η προσπάθεια έχει ως αντικειμενικό σκοπό να παρουσιάσει στην κοινή γνώμη, στον ελληνικό λαό τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πριν από ένα χρόνο έκανε λόγο για νέο ΕΑΜ, σε εκφυλισμένο μεταμοντέρνο φιλοαμερικανικό κόμμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη αυτό. Μία εφημερίδα προϊόν της Δεξιάς υποκουλτούρας επιχείρησε σχετικά πρόσφατα να "αποκαλύψει" τη διασύνδεση του ΣΥΡΙΖΑ με αμερικανικούς κύκλους μέσω εγχώριας επιχειρηματικής οικογένειας. Εκείνο που χρειάζεται είναι υπομονή. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκρούεται με την πολιτική και τη στρατηγική του Βερολίνου, παρακολουθεί τον τρόπο με τον οποίο ασκείται διεθνώς η αμερικανική, αλλά και η κινεζική οικονομική διπλωματία, αλλά ακόμη δεν έχει καταστεί φορέας των αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα, έστω και αν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε στο CNN ότι εκείνα τα οποία υποστηρίζει περί ίσης κατανομή των βαρών σε πλούσιους και φτωχούς είναι παρόμοια με τα όσα υποστηρίζει ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Όταν σχηματοποιηθεί ή ιδρυθεί «αμερικανικό κόμμα» στην Ελλάδα, θα το αντιληφθούν οι πάντες εύκολα. Εξάλλου μπορεί να προέρχεται από τη Δεξιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου