του Αθανασίου Δρούγου*
Η κατάσταση στην Μέση Ανατολή χειροτερεύει καθημερινά.
Τα βασικά σημεία των αντιπαραθέσεων είναι η Συρία, και ασφαλώς το Ιράν.
Ανά πάσα στιγμή, η περιοχή απειλείται με ολοκαύτωμα.
Το καθεστώς Άσαντ δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Ενεργεί δολοφονικά σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού της χώρας.
Χρησιμοποιεί επίλεκτες δυνάμεις των Αλεβιτών, καθώς και μονάδες της Χεζμπολλάχ και των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης, σε βάρος του λαού.
Την ίδια στιγμή το μέτωπο του Ιράν σιγά- σιγά ανοίγει, με λίαν ορατή την περίπτωση εκδήλωσης Αμερικανικής ή Ισραηλινής προληπτικής αεροπορικής επίθεσης στις πυρηνικές εγκαταστάσεις και βάσεις της χώρας, πριν η Τεχεράνη αποκτήσει πυρηνική βόμβα, στην απόκτηση της οποίας είναι αρκετά κοντά.
Θεωρώ το προσεχές οκτάμηνο, ως το έσχατο πριν την εκδήλωση επίθεσης κατά του Ιράν, που θα αποτελεί μια από τις πιο πολύπλοκες επιχειρήσεις όλων των εποχών από όσες οπτικές γωνίες και αν την δούμε.
Άρα, βαίνουμε σε πολύ δύσκολες και ανεξέλεγκτες καταστάσεις στην Μ. Ανατολή!
Το συμβάν μεταξύ ΣΥΡΙΑΣ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ, με την πρόσφατη κατάρριψη του αεροφωτογραφικού αεροσκάφους, είναι η αρχή για αυτά που θα δούμε μέσα στους επόμενους μήνες.
Η Τουρκία σε αυτή την περιοχή εμφανίζεται αναβαθμισμένη στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΑΡΑΒΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ.
Η Άγκυρα είναι αρκετά επιθετική στους σχεδιασμούς της, ενώ προσφέρει πλήρη κάλυψη στην αντιπολίτευση της Συρίας, στον Απελευθερωτικό Στρατό της, αλλά και σε πράκτορες και Ειδικές δυνάμεις των ΣΑΟΥΔΙΚΗΣ ΑΡΑΒΙΑΣ-ΚΟΥΒΕΙΤ-ΚΑΤΑΡ-ΗΑΕ-ΗΠΑ, που ενεργούν από το έδαφος της.
Προσωπικά είμαι σε αναμονή του επόμενου επεισοδίου ανάμεσα στις δυο χώρες.
Δεν βλέπω από τους Τούρκους να κλιμακώνουν συνολικά την αντιπαράθεση με την Δαμασκό, αλλά εκτιμώ ότι θα έχουμε και άλλα επεισόδια.
Η Τουρκία είναι σε συνεχή επικοινωνία με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, άρα ελέγχεται, ενώ θέλει να δείξει ότι αυτή είναι ο αφέντης στην περιοχή.
Αυτό μένει να αποδειχθεί στην πράξη, αλλά είναι αρκετά αναβαθμισμένη από τον Ομπάμα.
Συνεπώς, δεν αποκλείω νέα μεθοριακά επεισόδια, αλλά οι όποιες στρατιωτικές ενέργειες κλιμακωθούν, θα προέρχονται από το ΝΑΤΟ και ειδικά τους Αμερικανούς.
Η Μόσχα υποστηρίζει υπέρμετρα την Συρία και εκτιμώ ότι είναι σε βάρος των σχέσεων της με τον Αραβικό κόσμο. Σχεδόν από τις 22 χώρες του Αραβικού Συνδέσμου, η Μόσχα έμεινε με την Συρία.
Έχασε όλους τους Άραβες. Πολιτικοί-προσωπικοί-στρατιωτικοί-οικονομικοί και διαχρονικοί λόγοι, έχουν οδηγήσει κυρίως την Ρωσία και την Κίνα να ακολουθεί σε ατραπούς που μπλοκάρουν αποφάσεις του ΣΑ/ΟΗΕ, και γενικώς σε απομόνωση στον Τρίτο κόσμο.
Αυτή η στάση, με ανησυχεί πολύ.
Μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω χειροτέρευση των διεθνών σχέσεων και σε νέα ΨΥΧΡΑ ΕΙΡΗΝΗ με την Δύση και τους Άραβες.
Η Μόσχα, πιθανότατα στο τέλος να δεχθεί την αποχώρηση Άσαντ από την εξουσία, αλλά θα ζητήσει κάποιες οριακές εγγυήσεις παρουσίας. Τα έχει χάσει όλα στην Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ.
Οι ΗΠΑ κατάφεραν να τα γυρίσουν με τους Άραβες και πριμοδότησαν όλες τις επαναστάσεις του λεγόμενου Αραβικού ξεσηκωμού. Πάντως, δεν θα τα παραδώσουν εύκολα.
Είμαι βέβαιος ότι ο Άσαντ θα ανατραπεί σε κάποιο διάστημα, αλλά δεν θα είναι εύκολη η κατάσταση.
Παρά τα προβλήματα, οι στρατιωτικές δυνατότητες της ΣΥΡΙΑΣ είναι κατά πολύ πιο ενισχυμένες από εκείνες της Κανταφικής Λιβύης ή και της αεράμυνας της Σερβίας επί Μιλόσεβιτς. Ασφαλώς το καθεστώς δεν θα μπορέσει να επιβιώσει, αλλά θα υπάρξουν εκατέρωθεν απώλειες.
Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, προσπαθούν οι δυτικοί και οι Άραβες να τον ανατρέψουν, χωρίς να φθάσουμε σε ακραία σενάρια. Όμως η περίπτωση της ΣΥΡΙΑΣ δεν είναι περίπατος σε ανθισμένο κήπο.
Αλλά και οι δυνατότητες της Δύσης τεράστιες, ενώ η Μόσχα δεν έχει φθάσει ακόμα στο σημείο να μπορεί να αντιπαρατεθεί.
Παράλληλα, για πολλά άλλα ζητήματα η Μόσχα έχει ανάγκη την Δύση, ειδικά στο παγκόσμιο εμπόριο.
Ο Πούτιν ανησυχεί, γιατί τέτοιου είδους εκρηκτικές καταστάσεις, όπως αυτές της Συρίας, μπορούν να ξεσπάσουν ανά πάσα στιγμή στο εσωτερικό της Ρωσίας και ειδικά στον ισλαμογενή Καύκασο.
Εξ’ αρχής, ο Πούτιν ήταν εναντίον των χρωματιστών επαναστάσεων σε Ουκρανία-Σερβία-Γεωργία, καθώς και της Αραβικής Άνοιξης, τις οποίες θεωρεί αμερικανοκινούμενες.
Προφανώς σε σχέση με το πρώτο, η Τσετσενία έχει τον κύριο λόγο.
Ο Πούτιν διαφωνεί με την διευρυμένη άποψη εμπλοκής τρίτων, σε χώρες των οποίων οι ηγέτες δεν είναι αρεστοί στην Δύση και τους Άραβες.
Ανησυχεί ο Πούτιν, γιατί τέτοιες επαναστάσεις και ξεσηκωμοί έχουν οικονομικές επιπτώσεις στο εσωτερικό των χωρών, και η Ρωσία σε περίπτωση αναταραχών δεν θα γλιτώσει το οικονομικό χάος.
Η ναυτική βάση στην Ταρσό δεν είναι ιδιαίτερα σημαντική, είναι κυρίως βάση ανεφοδιασμού. Καθίσταται όμως σοβαρή, εάν η Ουκρανία και η Τουρκία θέσουν περιορισμούς στις κινήσεις του, σχετικά μικρού, ρωσικού στολίσκου της Μαύρης Θάλασσας.
Ο Άσαντ, στον πόλεμο Ρωσίας-Γεωργίας το 2008 υποστήριξε ένθερμα την Ρωσία και τάχθηκε κατά της φιλοδυτικής Γεωργίας. Αυτό, ο Πούτιν δεν το ξεχνάει. Παράλληλα, δεν εμπιστεύεται τους Δυτικούς, μετά τα όσα έκαναν στην Λιβύη, και εκτιμά ότι οι Άραβες και Δυτικοί, είναι έτοιμοι να κάνουν τα ίδια στην Συρία…
ΠΗΓΗ: ”ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ” (αποσπάσματα από συνέντευξη του διεθνολόγου ΑΘ. Δρούγου στον Μάκη Βραχιολίδη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου